Vol vertrouwen begon ik aan een nieuw borstvoedingsavontuur. Onze
oudste had ik immers meer dan 2 jaar gevoed, tot ik zelf ben beginnen afbouwen tijdens de zwangerschap van de jongste.
Siebe sliep veel en kwam helaas niet voldoende bij. Zijn geboorte was niet alleen voor mij maar ook voor hem heel heftig geweest. Voldoende aanleggen,
wat tijd geven en dan zou het wel in orde komen, dacht ik. Bovendien was zijn grote broer destijds ook pas na 15 dagen terug op geboortegewicht
geraakt. Naïef als ik was, dacht ik dat dat nu ook wel vanzelf in orde zou komen.
Na twee weken trokken de vroedvrouwen toch aan de alarmbel want zijn gewicht moest echt wel meer omhoog. Ik moest beginnen kolven en hem met
deze melk voeden zodat we konden zien hoeveel hij binnen kreeg. Ok, ziekenhuiskolf gaan huren en we gingen ervoor. En toen bleek er nauwelijks melk
te zijn...
Krak, weg zelfvertrouwen. Bijvoeden met kunstvoeding ging noodzakelijk zijn. Nope, nee, kortsluiting in mijn hoofd. Onze oudste had koemelkallergie. Ik
ging mijn klein babietje dat al niet goed bijkwam echt geen voeding geven op basis van koemelk. Maar hij had wel melk nodig natuurlijk! Kolven, kolven,
kolven dus...
Soms om de twee uur kolven en daarbij nog powerkolven. Het was heftig! M'n man hielp met de flesjes te geven en de verzorging, en dan was er nog de
oudste die natuurlijk ook aandacht nodig had. Het was spannend. Vaak stond er immers nog geen verse borstvoeding klaar tegen dat hij bijna terug
honger had. Maar het is gelukt om steeds (net) op tijd voldoende melk te kunnen kolven, het voelde telkens als een overwinning. En na een paar dagen
was m'n melkproductie goed opgekrikt waardoor het gelukkig allemaal terug wat minder spannend werd.
Kolven, afwassen, flesjes geven, andere verzorging... Voor één keer was ik dankbaar voor corona: m'n man was intussen terug aan het werk maar werkte
van thuis en kon tussendoor bijspringen. Ook was alle niet-essentieel sociaal contact nog verboden dus er kwam ook geen bezoek waardoor ik daar geen
rekening mee moest houden, wel zo handig als het allemaal eventjes zo heftig is.
Intussen liep het allemaal wel. Ik had mijn kolf naast m'n laptop geïnstalleerd waardoor die tijd vlot voorbij ging. Siebe kwam intussen goed bij en sliep niet
meer de hele tijd. Maar ik had het gevoel dat ik m'n babietje nauwelijks vast had, het voeden werd door m'n man gedaan met de flesjes en ik hing steeds
aan die kolf.
Tijd dus om het live voeden weer stilletjes aan terug te gaan proberen. En ook dat liep niet van een leien dakje. Hij had moeite om aan te happen,
ondanks alle goede tips van Alexandra. Terwijl zij er was, ging het wel maar als ze er niet bij was, waren we toch weer aan het sukkelen... En dan nog
speen-tepel-verwarring... M'n geduld werd op de proef gesteld.
Uiteindelijk eens een tepelhoedje geprobeerd samen met Alexandra. Geen idee wat de klik heeft veroorzaakt maar daarna waren we vertrokken, zelfs
zonder tepelhoedje! We konden steeds meer live voeden en minder kolven.
Eens Siebe 5,5e week oud was, hebben we alle voedingen terug live kunnen doen. Dat was toch ook terug even spannend en loslaten. Maar ook: net op
tijd...! Ik had mezelf als deadline Siebe zijn 6 weken gegeven, kwestie van niet eindeloos te blijven proberen en alles te doen wijken om de borstvoeding
te doen slagen. Tot dan zou ik wel alles uit de kast halen maar daarna moest ik ook aan de rest van mijn gezin en mezelf denken, de oudste ging toen ook
net op school starten etc.
Intussen is Siebe 2 jaar geworden en geniet nog (bijna) iedere avond en veel ochtenden van zijn mamamelkje, "mama drinken" zegt hij dan heel schattig 😊 Het was een pittige periode maar achteraf gezien was het alle inspanning waard!
Comments